بایگانی نوشته‌ها

در بسیاری از سازمان‌ها، تحول دیجیتال نه با شکست فنی، بلکه با یک پدیده خاموش و نامرئی ناکام می‌ماند: «متابولیزه‌شدن تغییر». پروژه‌ها با انرژی آغاز می‌شوند، چشم‌اندازهای بزرگ ترسیم می‌گردد، تیم‌ها هیجان‌زده‌اند؛ اما چند ماه بعد، همان رفتارها، همان تصمیم‌ها و همان الگوهای مدیریتی بازتولید می‌شوند. سیستم سازمانی، درست مثل یک موجود زنده، تغییر را هضم می‌کند اما نتیجه را جذب نمی‌کند. تکنولوژی جدید اضافه می‌شود، ابزارها عوض می‌شوند، اما ساختار تصمیم‌گیری، فرهنگ کنترل، و مدل حکمرانی همان است که بود. خروجی چیست؟ تحول ظاهراً پیش می‌رود، اما در عمق سازمان، نیروهایی فعال‌اند که «نیت تحول» را به «عادت‌های قدیمی» تبدیل می‌کنند. این مقاله درباره همین نیروهای پنهان است؛ اینکه چرا سازمان‌ها تغییر را خنثی می‌کنند و چگونه می‌توان معماری تصمیم‌گیری را دوباره طراحی کرد تا تغییر نه فقط شروع شود، بلکه باقی بماند و اثر بگذارد.